ความรู้สึกของฉันที่มีต่อกระบองเพชร

ความรู้สึกของฉันที่มีต่อกระบองเพชร

"กระบองเพชร" ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นต้นไม้ทะเลทราย อยู่ได้นานโดยไม่ต้องรดน้ำ ทนแดด ทนฝน ทนลมและอื่นๆ แต่จริงๆ แล้วกระบองเพชรก็ต้องการน้ำ ต้องการการเอาใจใส่ เหมือนดอกไม้ทั่วไป เพียงแต่กระบองเพชร หยิ่ง!! แค่นั้นเอง อาจจะเป็นเพราะภาพลักษณ์ที่แข็งกระด้าง มีแต่หนามแหลม เลยทำให้กระบองเพชรไม่ค่อยมีคนสนใจนัก ไม่เหมือนไม้ดอกแสนหวานและหอมอย่างดอกกุหลาบที่น่าทะนุถนอมกระบองเพชร จึงต้องสร้างตัวเองให้เข้มแข็ง เติบโตท่ามกลางดิน หิน และกรวดทราย เหมาะกว่าที่จะเป็นคุณหนูบนดินร่วนสวยงามแบบคุณหนูกุหลาบ แต่ในความเข้มแข็งมันก็ต้องซ่อนอะไรไว้บ้างล่ะ กระบองเพชรบอกกับตัวเองว่า "ฉันอยู่ได้" แต่กระบองเพชรก็ยังต้องคอยเฝ้ารอน้ำอยู่เสมอ ทุกครั้งที่มีสายน้ำหยาดหยด กระบองเพชรจะเก็บไว้ และอดทนรอคราวต่อไปที่จะหยดน้ำร่วงหล่นลงอีก ถึงแม้ว่าการรอคอยจะยาวนาน แต่กระบองเพชรก็ยังอดทนรอ ยืนต้นเดียวดาย ท่ามกลางทะเลทรายร้อนระอุ ดำรงชีวิตอยู่กับหยดน้ำค้างปีที่แสนมีค่าโดยไม่รุว่าเมื่อไหร่จะมีหยดน้ำมาให้ได้ชื่นใจ "ถ้าพูดถึงความรักก็จะเป็นเช่นนี้" คนที่เหมือนว่าเข้มแข็งไม่สนใจใคร แต่จริงๆ ก็ออดทนรอใครสักคนที่จะเข้ามาทำให้ชีวิตเปลี่ยน รอคอยหยดน้ำเล็กๆ ที่สร้างความชุ่มชื่นให้หัวใจ แม้จะผ่านมานานๆ ครั้ง แต่ก็ยังทนรอด้วยใจมุ่งมั่น แต่หากการรอคอยนั้นไร้ความหมาย เค้าและกระบองเพชรจะไม่รู้เลยเหรอว่าสุดท้ายถ้าขาดน้ำ ก็คงจะต้องเหี่ยวเฉาตายในที่สุด แต่คนอย่างกระบองเพชรก็มีจริง

กระบองเพชร อดทน แข็งแรง มีหนาม แต่ถ้าขาดน้ำ ก็ตาย...